Tymo Mulder lijdt aan de Noordzeeziekte. Door de toenemende schokken in zijn lichaam kan hij steeds minder. Toch probeert Tymo een zo normaal mogelijk leven te leiden met hulp van zijn hond Cooper. Tymo zit op het Friesland College. Een reguliere school waar hij de opleiding Bedrijfsadministrateur doet.
Leren accepteren
Tymo zat eerst op Lyndensteyn, een school voor speciaal onderwijs. “Daar ben ik op mijn elfde naartoe gegaan. Op de reguliere basisschool kon ik het tempo niet meer bijhouden. Bovendien wilden kinderen niet meer met me spelen, want ik was te langzaam of ik kon niet meedoen vanwege de schokken in mijn lichaam. Ik voelde me erg alleen in die tijd en was vaak verdrietig. Op Lyndensteyn heb ik geleerd om mijn ziekte te accepteren en me niet meer druk te maken om wat anderen van me denken.”
Lieve klasgenoten
“Na Lyndensteyn voelde ik me sterk genoeg om de uitdaging op een reguliere school aan te gaan.” Dit bleek een goede keuze voor Tymo. Hij slaagde met vlag en wimpel voor de theoretische leerweg van het vmbo op het Bornego in Heerenveen. “Mijn klasgenoten waren erg aardig en deden van alles voor me, bijvoorbeeld met de lift bedienen, mijn rolstoel duwen of een flesje water bijvullen.” Op het mbo is het daarom wennen. Er zijn geen vaste roosters en er wordt veel in de praktijk geleerd. Dat maakt hulp organiseren moeilijker. “Door de Noordzeeziekte maak ik veel ongecontroleerde bewegingen. Een smartphone vliegt bij mij dus zo door de kamer”, vertelt Tymo. “Gelukkig kan ik wel overweg met een iPad. Die gebruik ik bijvoorbeeld voor school, want schrijven of typen op een normaal toetsenbord lukt niet meer.”
Hulphond Cooper is steun en toeverlaat
Ondanks alle lieve mensen om zich heen, is Tymo het liefst zo zelfstandig mogelijk. “Het is niet fijn om overal hulp bij te vragen. Het confronteert je met alles wat je niet kunt. Mijn moeder helpt me bijvoorbeeld met douchen, snijdt mijn eten voor en moet me soms zelfs voeren op een slechte dag. Gelukkig heb ik een heel lieve hond: Cooper. Ik heb hem samen met een hondenschool opgeleid tot hulphond. Hij kan bijvoorbeeld de deur voor me dichtdoen of de afstandsbediening pakken en op mijn schoot leggen. Naast dat hij me helpt, is Cooper vooral een heel lieve vriend. Hij is er altijd voor me en daar haal ik veel steun uit.”
Mooie momenten
“Dankzij verschillende stichtingen maak ik soms bijzonder dingen mee. Zo ging ik een keer via stichting Kinderwens op pad met de landmacht, een droom die uitkwam! Naar dit soort uitjes kan ik echt toe leven. Het is een mooie manier om de ziekte even te vergeten. Ik ben blij dit soort initiatieven bestaan. Net als de stichting Noordzeeziekte. Het is belangrijk dat er onderzoek wordt gedaan. Het zou natuurlijk geweldig zijn als uiteindelijk een geneesmiddel wordt gevonden. Maar of dat lukt of niet: ik ben in ieder geval van plan het beste uit mijn leven te halen en optimaal te genieten van de mooie momenten.”